Cerkak 2

CERKAK 2

Rekasane Urip

Dening : Pipin Kurniani (2601414095)

“Sampeyan sampun dangu sadeyan sayur bu?”

“Sampun dangu, mbak. Kira-kira ya sampun 10 tahun luwih”

“Nanging nggih lumayan, bu. Saged ngrewangi bapak”

“Ya lumayan, bisa kanggo ngragati sekolahe anak. Anakke kula kathah, mbak. Wonten sekawan estri sedaya”

“Lha sampun mentas pinten, bu?”

“Sing kalih sampun mentas, kirang kalih niki. Kuliyah lelorone, ya rada kempis-kempis nanging pripun malih. Sekolahe anak menika sing penting, sanajan wong tuwane kaya ngene ya anakke yen bisa luwih kepenak saka wong tuwane, rak mekaten tha, mbak?”

“Nggih mekaten, bu. Kula nggih taksih nyekolahe anak nanging nembe SD. Sampeyan niku boten lumayan malih, sampun hebat niku, bu. Saged nyekolahake anak ngantos Perguruan Tinggi saking sadeyan sayur menika nggih sampun hebat”

“Alhamdulillah, Gusti menika rak menehi rejeki umatte piyambak-piyambak tha, mbak. Nggih menika mbok menawi rejekine anakke kula”

“Napa sadeyan menika nggih ngagem penglaris, bu? Kok saged kathah artane”

“Jaman mekaten kok ngangge penglaris tha, mbak. Boten syukur marang Gusti. Kula mekaten saged nyekolahke anak nggih sambi kadang kala utang kangge bayar sekolah”

Eh, jebul sing dodol sayuran wonge grapyak. Crita akeh banget bab lelakone dodolan sayur awit jaman biyen. Jare biyen urip susah nalika nyekolahe anak sing mbarep lan keloro nalika SMP SMA. Mangan sega gereh ya dilakoni amarga ngalah kanggo mbayari anake sekolah ana ing pondok.

Nalika anakke sing mbarep lan keloro disekolahe ana pondok pesantren Jombang, bojone di PHK saka pabrikke. Jaman semana, nyekolahke ana pondok pesantren Jombang sing sekolahe elit mbayare larang ora gampang. Kerja montang-manting, ndelalah kok ya bojone di PHK. Saben wong tetanggane padha ngeloke apa sanggup nyekolahe anak ana ing kono. Nanging ora preduli omongane wong liya lan percaya marang Gusti, niatan nyekolahe anak dilakokake dening ikhlas.

Akhire anakke mau lelorone bisa lulus saka pondok pesantren, banjur nerusake kuliah ana ing Semarang. Nganthi saiki, anakke mau bisa lulus lan kerja ana ing kantoran. Gari anak loro sing durung mentas, isih kuliah ana salah siji perguruan tinggi ing Semarang.

“Lha terus kados pundi, bu? Saniki anakke sampeyan sing kalih nggih taksih sekolah?”

“Ya taksih mbak, alhamdulillah sing loro wis mentas, tinggal anak loro”

“Lumayan, bu. Sing kalih nggih saged ngrewangi ibune”

“Inggih kudune ya mekaten tha, mbak”

Critane banjur diterusake. Jarene urip rekasa orapapa, nanging aja nganthi anak-anakke padha urip rekasa. Omongan sing metu saka tangga-tanggane ora tau digubris. Sanajan urip seprona-seprene ora bisa nduwe apa-apa, gelang emas siji wae ya ora nduwe, luweh.

Nanging saiki uripe rada kepenak. Bisa ngrasake jerih payahe nyekolahe anakke. Sing dodol mau ya ngomong yen urip aja digawe sepaneng utawa susah. Saben wis bisa bayar sekolahe anakke wis ayem, apa maneh yen bisa luwih. Yen saiki uripe rekasa, mbesok bisa ngunduh apa sing wis ditandur. Menawa dheweke wis tuwa, anak-anakke bisa sukses. Saka kono dheweke ndonga supaya mbesuk gentenan diopeni marang anakke.

Sawise krungu crita saka sing dodol sayuran mau, aku bisa njupuk pelajaran kepriye rekasane urip. Sing penting saka urip iki ora mung bandha, nanging pendidikane anak.

Blanjaku wis rampung, kabeh sing tak tuku wis diitung lan tak bayar. Omonganku lan sing dodol ya wis bar. Banjur aku bali mulih.

-cuthel-

Gelane Ati

Dening : Pipin Kurniani (2601414095)

Ing sawijining dina, ana bocah wadon urip ning desa. Dheweke pengin lunga menyang kutha supaya bisa ngoperasi wajahe. Banjur bocah mau ngomong marang wong tuwane yen arep kerja ning kutha,  nanging ora oleh marang wong tuane. Krungu yen ora oleh, dheweke nangis. Ora let suwe ibune teka banjur ngomong,

“Yawis yen kowe arep lunga menyang kutha orapapa”.

 Krungu ibune ngolehi dheweke menyang kutha, bocah mau ngguyu. Esuke dheweke siap-siap kanggo lunga menyang kutha. Ana perjalanan sing suwi, bocah mau kesel banjur leren ana ning sawijining omah. Dheweke mbayangake menawa bisa operasi plastik lan nduwe omah sing gedhi tur apik.

“Yen aku nduwe omah gehhi tur apik lan aku bisa ngoperasi wajahku sing biasa wae dadi luwih ayu..”

Isih enak mbayangake, ana mbah-mbah sing teka banjur takon,

“Kowe ana apa, nak? Kok ngguya-ngguyu dhewe”.

“Kula taksih mbayangake yen kula saged sukses wonten kutha mriki lajeng saged ngoperasikake wajah kula “.

Banjur mbah-mbah mau njipuk jam saka kantong klambine.

“Puter wae jam iki kaya apa sing mbok karepake yen kowe arep ngraih cita-citamu”.

“Inggih mbah”.

Ora let suwe, bocah wadon mau banjur muter jam padha apa sing diomongake mbah-mbah mau. Ajaib, dheweke bisa kerja ning perusahaan sing apik. Ana ning kutha bocah mau urip kepenak. Kerja bayarane akeh, bisa tuku omah sing dikarepake. Uwis urip kepenak, apa-apa bisa dituku, nanging dheweke isih ora puas amarga durung bisa operasi plastik. Bocah wadon mau nggolek akal kepriye carane bisa operasi plastik, banjur dheweke njipuk lan muter jam maneh. Ajaib, wajahe sing biasa wae bisa berubah dadi ayu.

Urip ning kutha, kerja ana perusahaan sing apik, nduwe rupa ayu, kabeh mau durung gawe bocah wadon mau ayem uripe. Apa maneh dheweke wis ora pernah kepikirang marang wong tuwane. Pisan-pisan bali menyang omah ora tau dilakoni.

Ana sawijining dina, bocah wadon mau ngaca banjur mbatin yen dheweke isih arep nduwe rupa sing luwih ayu maneh. Dheweke kelingan marang jam sing diwenehi karo mbah-mbah tuwa kae. Jam mau dijipuk maneh, banjur diputer. Sing dikarepake wajahe berubah dadi luwih ayu, nanging apa sing dikarepake mau ora kawujud. Nalika dheweke ngaca wajahe berubah dadi elek, kriput kaya wong tuwa. Kaget lan njerit, bingung wajahe berubah ora dadi ayu nanging malah kriput bocah mau nangis.

Nggolek akal supaya bisa ngrubah wajahe maneh, bocah wadon mau banjur cepet-cepet metu saka omah. Sing dituju yaiku panggonan dheweke ketemu marang mbah-mbah sing ngewenehi jam marang dheweke. Tekan panggonane, digoleki mbah-mbah tuwa kae, nanging ora ana. Jebulane, mbah-mbah kuwi wis seda suwe.

Kebingunangan, bocah wadon mau nangisi awake dhewe. Atine gela amarga apa sing dilakokake dadi ngrusak awake dhewe. Saka kadadeyan kuwi, saiki bocah wadon mau ngerti yen kekarepane kabeh mau ora apik. Atine ora nduwe rasa puas saka kabeh sing wis diduweni. Banjur bocah mau bali menyang kampunge, ketemu marang wong tuwane lan njaluk ngapura.

-cuthel-